De verheerlijking van de jaren tachtig kent onderhand geen grenzen meer (was het nou echt zo leuk?). De verhandelingen over electro zijn niet van de lucht en de New Yorkse groepjes die klinken als Echo & The Bunnymen zijn niet te stoppen. De experimentele kant van de jaren tachtig als proeftuin voor Nu-Jazz, World en avant-garde wordt daarbij helaas vaak vergeten. Terwijl juist op platen uit die tijd de oersoep te horen is van wat we nu Lounge en Downbeat noemen. Drie hoeraatjes dus voor het Belgische platenlabel Crammed, dat een aantal toppers uit haar experimentele verleden opnieuw op cd uitbrengt. Let wel, Crammed Global Soundclash is geen serie voor watjes. Het label Crammed ontsproot uit het brein van Marc Hollander, die de grenzen van de popmuziek voor zichzelf wilde verkennen en zich daarbij omringde met een keur van muzikanten van allerlei pluimage. Crammed werd een kwaliteitsstempel voor gedurfde muziek die avant-garde mixte met New Wave. Klassiekers als Desire van Tuxedomoon, Deadly Weapons van Minimal Compact en Commercial Suicide van Colin Newman grenzen nog aan de New Wave, die we van begin jaren tachtig kenden. Maar de jazzexperimenten van Aksak Maboul en de visie op wereldmuziek van Hector Zazou liggen al veel verder af van wat in die tijd gangbaar was. Laat staan de eerste en enige plaat van Japanse zangeres Sonoko waar zelfs ondergetekende wel even van moest slikken. Deze is echt voor luisteraars met lef. Overigens gebruikte Jean Paul Gaultier deze plaat voor zijn laatste modeshow in Parijs; dat zal me een vreemd feestje opgeleverd hebben. Zelfs nu klinken de platen gedurfd, anders en in hun experimentele opzet nog steeds relevant, muziek uit de jaren tachtig voor gevorderden. Overigens zijn er naast de reeks heruitgaven ook twee verzamelaars verschenen, met daarop een bloemlezing uit de Crammed-cd’s. Voor de twijfelaars onder u is dit een mooie introductie! (Bas de Koning)