Voorbij zijn de tijden dat er ten oosten van Winterswijk alleen vosjes en Germaanse Galliërs werden getekend; sinds het begin van de jaren '90 hebben we een hele groep Duitse stripauteurs leren kennen met een persoonlijk stempel. In het millenniumjaar voegde Uli Oesterle zich daarbij met zijn debuut Brain Songs, uitgegeven bij Bries. Hierin liet Oesterle zijn visitekaartje zien met woeste grafiek en verhalen over antihelden die op het randje van de waanzin staan -of er ruimschoots in verzinken. Zijn nieuwe, ambitieuze project Hector Umbra laat een meer gerijpte tekenstijl zien, maar kent dezelfde thema's.

Plaats van handeling: het uitgaansleven van München. Hector Umbra en zijn vrienden Frantisek en Osaka amuseren zich, zoals het stoere kerels betaamt, met vrouwen versieren en macho gekeuvel. Maar achter deze facade gaat een hoop schuil. Hector schildert al een tijd zijn angstvisioenen van afzichtelijke dwergen, die hij fontanelgnomen noemt. Ook is het gezelschap niet compleet: hun gemeenschappelijke vriend Joseph Nirvana is dood. Als Osaka tijdens zijn optreden als dj in het niets oplost, is dat het begin van een reeks verwarrende zaken, die Hector op zijn zoektocht in een waanwereld laat verdwalen. Is Osaka werkelijk ontvoerd naar een andere dimensie door een volkje van gnomen dat zich de Narren noemt? Hector wordt in elk geval door spionnen gevolgd, die zich voor Jehova Getuigen uitgeven. Er moet dus méér aan de hand zijn. Of is het toch paranoia?

Hector Umbra, Boek 1 is het begin van wat wel eens een heel bijzondere reeks kan worden. Het tekenwerk is is zeer fraai, hoekig en expressief, maar niet baanbrekend experimenteel. Oesterle heeft met name naar het werk van de Argentijn José Munoz gekeken, gezien de verwrongen karakterkoppen, vreemde perspectieven en royale zwarte vlakken. Je kan het van een hoop mindere auteurs leren; Munoz staat voor menig tekenaar hoog aan het firmament. Het verhaal gaat dan wel over verschillende nivo's van bewustzijn (of zijn het dimensies?), maar het is degelijk verteld. De held stuit bij elke stap die hij doet, op nieuwe vragen en zo hoort het ook. Oesterle heeft veel autobiografische elementen in zijn project verstopt, die het verhaal kruiden en een overtuigende sfeer geven.