1984. Er heerst een mengsel van atoomdreiging én opluchting dat het met onze wereld nog niet zo erg is gesteld als in het beroemde boek van George Orwell voorspeld was. Zo lang Reagan uit de buurt van De Knop gehouden wordt, kun je nog een aardig tijdje met een uitkering wat aanklooien als je nog niet helemaal weet wat je met je leven aan moet. Zelfs de BKR is op dat moment nog niet afgeschaft! Het zijn de hoogtijdagen van Moebius en sf-strips in de stijl van Moebius. 'Q' van Cees Heuvel had (afgezien van zijn tekstloosheid - een moderne trend) in 1984 gemaakt kunnen zijn. In een futuristisch decor dat zeer sterk doet denken aan Moebius en Aad Labadie (om nog zo'n sf-coryfee uit die tijd te noemen) volgen we de held, een anoniem kantoormannetje, die in het bezit komt van een soort magische armband. Het kleinood heeft op iedereen die hij vanaf dat moment de hand schudt het effect van een jampot vol XTC-pilletjes: Love! Peace! Understanding! De rigide Orwelliaanse orde heeft uiteraard te lijden onder de hippie-orgieën die hiermee ontketend worden, en de held duikt onder in de groezelige onderwereld van de metropool om aan zijn achtervolgers van het Systeem te ontkomen. Hij ontdekt dat de armband eerder toebehoorde aan een mooie zwarte vrouw, die zijn onderbuurvrouw blijkt te zijn. Overleven tussen de aangetaste zelfkantbewoners blijkt niet eenvoudig... 'Q' is zeer vaardig getekend, met een goed te volgen loop der gebeurtenissen (denk aan de handicap van de afwezigheid van tekst, 144 pagina's lang) en we leven mee met de hoofdpersonen, maar echt verrassen doet 'Q' nergens. Er valt genoeg te lachen om de vele achtergrondgrapjes (ik zag bijvoorbeeld een cameo van Heuvels oerheld Neuro) maar in grote lijnen biedt het verhaal slechts thema's en verwikkelingen die al eerder vertoond zijn - soms slechter, soms beter. Het leesplezier hangt sterk af van wat u al aan strips in de kast heeft staan... (Marcel Ruijters)