Een held die na veel omzwervingen cq inspanningen zijn geliefde terugvindt, dat is in stripland meestal de dood in de pot. De Onnoembaren is echter zachtjes uitgedrukt geen gewone reeks. Nu Mac Buttle zowel Alix als hun dochtertje Jade in New Mexico heeft gevonden, blijft de waanzin vrolijk voortwoekeren. De geniale scenarist Yann heeft al vaker laten zien dat geen onderwerp hem te controversieel is om te verwerken.

'Ten zuidwesten van Moskou' staat geheel in het teken van 'Project Paperclip', oftewel het naar de VS smokkelen van duizenden naziwetenschappers om ze in dienst van de ruimtewedloop tegen de Russen te laten werken. (Dit is historisch: Werner Von Braun was slechts de bekendste). Het vuile werk wordt gedaan in een ondergronds concentratiekamp, waar de cynische Tony zich vrijwillig (!) heeft laten opsluiten om daar in alle rust verder te worstelen met zijn homoseksualiteit. Tot de andere gevangenen horen ook Jades transseksuele pleegmoeder Cary en Milton, de huispsycholoog. Buiten in de woestijn maakt Diane Bartholdi, de mater familias die zich de reïncarnatie van Cleopatra waant, jacht op de Onnoembaren. De kwezelachtige locale dienders leveren weinig problemen op, maar de tot kannibalisme vervallen Mexicaanse zwervers zijn een ander verhaal. Intussen wordt er bij de NASA druk gewerkt aan het begin van de Derde Wereldoorlog en blijft Alix af en toe last houden van haar hersenspoeling door de Chinese Communistische partij.

Deze reeks lijkt met dit deel eerder aan kracht te winnen, dan te vervlakken. Conrad is nog steeds de über-Franquin. Zijn tekeningen zien er zelfs minder haastig uit dan in voorgaande delen. Yann is nogal een wildebras, maar hij schopt heilige huisjes met veel eruditie omver. Daarbij is het maar weinig scenaristen het talent gegeven om aan zo'n maffe chaos een vloeiend verloop én een kloppend einde te geven. Fijn is dat, als oude favorieten je nooit teleurstellen!