Ekkehard Ehlers, die samen met Albrecht Kunze het gelegenheidsduo März vormt, is een muzikale kameleon van het zuiverste soort. Van oorsprong is de dertigjarige Frankfurter een geluidsmanipulist die aanvankelijk in beperkte kring bekendheid genoot vanwege Plays, zijn drieluik uit 2000, onderverdeeld in Plays Robert Johnson, Plays Albert Ayler en Plays John Cassavetes, een serie van 10"-singles die later op Staubgold verschenen als cd.

De geluidsbewerkingen van Ehlers (ook onder zijn pseudoniem Betrieb) kenmerken zich door electronische mangels van muziek van vroeg-twintigste eeuwse componisten als Schönberg en Ives, en van repetitieve muziekstukken als die van Riley en Adams. In zijn adaptaties toont Ehlers zich een sprinter en minder een marathonloper. Zijn stukken kunnen gerust een kwartier duren, maar door de gelaagdheid van toon en klank heeft het de intentie van een estafetteploeg. De titelloze debuutplaat van zijn alter ego Betrieb uit 2000 bestaat zelfs uitsluitend uit nummers van iets meer dan een minuut die niet eens naadloos in elkaar overgaan, maar toch onmiskenbaar een geheel vormen. In het verlengde daarvan ligt zijn house-gerelateerde werk dat hij uitbrengt onder de naam Auch: kale knisperdub met vervormde baspartijen en geluidspartoontjes die zijn opgebouwd uit electronische bewerkingen van toevallige geluiden: een tik, een kras, een statische brom.

Vorig jaar kwam Heroin uit, een zeer minimalistisch werkje uit de koker van Ehlers en Stephan Mathieu, een andere crack uit de wereld van de kunsttentoonstellingenmuziek-scene. Dit jaar voegde Ehlers er een conceptueel kunststuk aan toe, Soundchambers, dat hij samen maakte met trompettist Franz Hautzinger en gitarist Joseph Suchy voor een installatie op een tentoonstelling in Porto.

Maar er is meer, want samen met Kunze maakt hij onder de März-vlag fraaie luisterplaten voor -om het oneerbiedig te zeggen- een groter publiek. In 2002 verscheen het März-debuut Love Streams en dat is onlangs opgevolgd door het zeer toegankelijke Wir sind hier, een poppy plaat met een positieve vibe en toch met genoeg typische Ehlers-trekjes, zodat het geheel ook te verteren is voor het clubje minimalistische fans. Er zijn afgeronde liedstructuren te bespeuren en mooier nog: Ehlers - die politiek geëngageerd genoemd mag worden, als we zijn ideeën over zijn conceptalbum Politik brauch keinen Feind in ogenschouw nemen - spreekt zich uit voor verdraagzaamheid en tolerantie. Het levert een uitgesproken lieve plaat op, met zachte melodielijnen en tekstflarden die in je hoofd blijven zitten als een mantra. Wir sind hier. Gelukkig wel, ja.