Een Motel waar weinig valt te slapen. Ondanks de vele sterren geen zacht bed. Je wordt aangenaam volgepropt met muziek, kunst en theater. Appetijtelijke cultuuroase met een rauwe byte. Motel Mozaïque: een tweedaags (en een vette ochtend) festival. Hulpmiddel om fris te blijven: WC-blokje in je kontzak.

Alles wat een festival nodig heeft is aanwezig. Mocht je een camping missen: je kunt blijven slapen. Kunstenaars richtten slaapplaatsen voor je in. En anders is er nog altijd TENT.; de expositieruimte van Mo. Mo.

Sfeer@TENT.: alsof je met z’n allen in een grote huiskamer bent van een gemeenschappelijke vriend die jarig is. Er werd uit diverse emballage gedronken, boterhammen werden gesmeerd, levensmiddelen gedeeld. En dat alles tussen foto’s van popidolen. Snacken onder Tom Waits, blik bier bij Lennon, gebiologeerd naar de blote tieten van Marilyn Monroe kijken, of op de grond zittend genieten van een band die optreedt op het ‘3 voor 12’ podium.

Expositie: Henk Tas heeft groten vakkundig samengebracht in TENT. onder de titel The Drifters The Dreamers The Remix. Hij heeft er nog eigen werk tussen gehangen. Het geheel is opgeleukt met werk van de enthousiast makende beeldend kunstenaar Sander van Bussel. Daarnaast zijn Agnieszka Czajkowska’s foto’s, onder de titel ‘Playing Yourself’, te zien. Portretten van mensen gefotografeerd in hun eigen huizen, omgeving West Kruiskade. Agnieszka betrapt haar ‘personage’s’ met haar camera, op momenten waarop ze even door niemand gezien willen worden. Dit alles, zo de moeite waard, is nog te bewonderen tot 1 mei. Voor als je in een rap tempo al je emoties aan bod wil laten komen is dit een goed, snel uitstapje. Gelukkig ga je altijd vrolijk de TENT. weer uit.

Klinkt als een oude diesel die zijn eigen ritme rijdt. Al spelen ze dwangmatig, het harde slepen van hun instrumenten swingt. Je spieren pompen in je lijf. Ach, soms moet je agressie er eens op prettige wijze uitgooien.

Hoe fragiel hij tussen het publiek in TENT. loopt is zó in contrast met de zelfverzekerdheid waarmee hij het ‘3 voor 12’ podium bestijgt. Z’n teksten gaan regelmatig over de heftigheden van het Londense leven, al dan niet op straat. Mooie schrijnende teksten die hij zingt, terwijl zijn ogen stralen en zijn mondhoeken opkrullen. Met zoveel vrolijkheid kom je uit iedere misère. Zeker als iedereen van je houdt, zoals dat bij Patrick Wolf het geval is. ’t Is ook helemaal niet handig om op straat te leven als je zoveel snaarinstrumenten zo virtuoos bespeelt.

Antony is goed bij, zijn vermaarde, trilstem. Celliste Julia Kent en bassist Jeff Lymster weten een donkere sfeer neer te zetten in het als tuinderskas verlichte TENT. Stiekem probeert het publiek de reactie van elkaars gezichten af te lezen. De humor van Antony is moeilijk te vatten, maar gelukkig heeft hij veel trouwe volgelingen die erom schateren.

’n Feestband voor op cruiseschepen. Het optreden was erg gelikt en voegde niets toe aan wat op de CD te horen is.

Alles wat er qua Amerikaanse muziek voortkwam uit de jaren '60 tot en met eind jaren '70 wordt door deze band gecombineerd. Bottlenecks en baco’s glijden over snaren. De zanger, die zichzelf iets te serieus neemt, is tevens mental coach van de hele band. De up-tempo nummers zijn de beste.

Is behoorlijk gewoontjes. Op basis van één hit uitgenodigd voor dit festival?

Het is zo teringdruk. Er bestond al een vermoeden dat er teveel kaarten waren verkocht. Dat voorgevoel werd bij dit optreden bevestigd. Lichamelijk contact; echt meer dan je kunt verwerken. De klanken van LCD zwepen je op, maar pleuren je net zo hard weer op de grond. Alleen blijf je in deze drukte ergens halverwege hangen tussen een vette pens en natte borsten. Bij deze band had echt het stagediven weer moeten worden ingevoerd, om extra ruimte in de zaal te creëren. Ze speelden goed, bijna iedereen bleef, tot de laatste toon werd gespeeld.

Als je happend naar adem Nighttown verlaat kom je er het eerste uur niet meer in, ook al wapper je met het festivalpolsbandje. Verplicht rondje Schouwburg, voor de pechvogels, waar alles al gaande of afgelopen is.

Lekker! DJ Format mixt smooth plaatjes, terwijl Abdominal en D-Sisive harmonisch battlen. De planty dansruimte wordt optimaal gebruikt. Publiek en artiesten vermaken elkaar. ’n Enorme gave act die zich afspeelt op 1½ bij 2 meter. Hiphop in z’n oervorm.

Het absolute feestnummer van dit festival. Afrikaanse beat, wat ska en een vette Vlaamse feestsaus. Mmm, en dan maar uit je dak gaan.

Blijven groeien met iets simpels als plaatjes draaien. Ze hebben zichzelf uitgenodigd voor dit festival. En wij zijn er blij mee. Het broederschap was vanaf ver te volgen. Hoe hun armen zich om elkaar heen manoeuvreren zonder elkaar te raken bij het instarten van een nieuw plaatje. “Fuckin’ Dewaele Brothers, leg jullie naalden er nog niet bij neer!”

Een lekkere overgang van ‘2 many DJs’ naar Tiga. Shit, de hit gemist.

Nog meer theatraal vermaak @ TENT. Josepha draait plaatjes op haar slingerpickup en Joppe van Hulzen vertelt iedereen die het horen wil verhaaltjes in de museumkelder. Jammer dat de bandjes het moesten doen met een voornamelijk op de grond zittend publiek.

Vol verwachting klopt ons hart. Maar het hart wordt gewelddadig gebroken. Boos kijken ze het publiek in en mopperen op de PA. Maar geen enkele PA kan het geluid van een gitaar met twee kapotte snaren verbeteren. Met moeite gingen de houtje-touwtjesjassen uit. Het publiek bleef hoopvol. Tevergeefs. In de grote zaal van Nighttown wisten ze de sfeer ook goed te vergallen, al speelden ze kilo’s beter dan in TENT. De gitarist hield het al gauw voor gezien. Maar ach, ze voldeden aan het contract. Tot nooit meer!

Niet erg genrevast. Als je van Jackman een single aanschaft moet het lijken of je een heel album luistert. Ze springen zo van de ene naar de andere muziekstijl. Contrabas, zang, drum, gitaar en percussie avant- la-lettre. Snaren bevingeren tot op het bot. Zaag met drumstokje strelen of bestrijken. Leuk om naar te kijken en regelmatig ook erg leuk om te horen.

Ronduit gaaf! Voordat ze in Vera Groningen spelen, besparen ze geen druppel zweet in Rotterdam. Goedgeschaafde, ruige punk uit LA. ’n Traktatie van een groep vrienden. Lekker feedbacken tegen boksen en elkaar. Als kinderen met speelgoed, knielend zittend op het podium om het maximale uit je instrument te trekken. Genietend van hun eigen PUNKfunkherrie. Voor mij het hoogtepunt van Mo. Mo. 2005!

Na British Sea Power valt er iets goed te maken in deze zaal, en wel snel. Dat gebeurt. De Doves zijn enthousiast over hun publiek en de Mo. Mo. gangers zijn dat over hen. Liefdes verklaringen gaan over en weer. Ze spelen een goede set. Weer wat Doves-fans erbij.

Hij is hier zonder Super Furry Animals, beladen met allerlei gadgets. Veel kunstjes, zeer muzikaal, maar wat is nu de boodschap van de Welse poëzie? Alleen voor boselven en artistieke kabouters die dansen op een mosje.

Eén van de weinigen met meer vrouwen dan mannen in een goedgeschoolde band. Klaar voor Top of the Pops. Zanger waagt zich in z’n eentje aan een onversterkt nummer met mandoline. Hij wordt beloond. Op de barzone na is het publiek muisstil. Met een oorverdovend applaus wordt zijn ‘zacht liedje’ beëindigd. Jammer dat de laatste nummers zonder de band zijn. Met een roos tussen zijn snaren is hij wel een erg idyllisch buitenbeentje in het laatromantische Nighttown. Toch hingen velen aan zijn lippen.

Wordt het voorprogramma voor de aanstaande tour van Faithless. De elektronica-man van de band speelt harder drum dan de originele drummer. Ieder heeft zijn rol in deze band. Ze willen zelf een sfeer creëren van de jaren '80, toen uitgaan nog leuk was. Maar ze brengen het wel een beetje over in de vorm van een missie. Wat spontaner had wel gemogen, toch zeer de moeite waard.

Je mag op de grond zitten, om een vierkante speelvloer. De band waarbij het om de band gaat i.p.v. het publiek. Ze beginnen met lekkere harde ‘Sonic Youth’-achtige muziek. Je krijgt een voorkeur voor bepaalde bandleden, maar ook een extreme afkeer van anderen. Ze projecteren hun ADHD op jou. Als ze maar niet in hun gekte blijven. Individualisatie over de top. Zij laten zich helemaal gaan. Voor korte tijd erg leuk, maar dan gaan al die karakters je dodelijk vermoeien; zeker na twee volle festivaldagen.



Bedankt Mo. Mo. Maatjes, Ad Nagelkerke en Martin Wessels.