Het is een beetje onhandig van uitgever Oog & Blik dat ze geen nummering in deze reeks aangeeft, want enige kennis van het voorafgaande is wel een vereiste om te begrijpen wie Isaac is en hoe hij op een piratenschip is beland. Het verhaal van de ‘post-L’Association’-auteur Christophe Blain is wel zó meeslepend, dat wie dit album toevallig oppikt, waarschijnlijk op zoek zal gaan naar méér. Blain laat zijn hoofdpersoon de meest verschrikkelijke dingen meemaken en vertelt dat met een zeldzaam gevoel voor understatement: oog om oog, doden of gedood worden - ach ja, zo gaat dat nu eenmaal op zee.
Isaac, een schilder, is ingehuurd om een reisverslag in tekeningen te maken. De piraten die het schip in het voorgaande deel overvielen, houden hem aan als een soort mascotte. Dit derde album opent met onenigheid op het schip. Terwijl Isaac zich verschuilt in het ruim, slachten de piraten elkaar af. Uiteindelijk zijn de overblijvers het vechten moe. De doden en zwaargewonden worden overboord gesmeten. Voor de lichtgewonden wordt Isaac maar eventjes tot scheepsarts gebombardeerd. Na de geïmproviseerde operaties sluit men hem wederom op in het ruim, waar hij geruime tijd in een staat van verveling, angst en halfslaap doorbrengt. Als hij weer enigszins bij zijn positieven komt, is hij op een ander schip en de gehele piratenbemanning dood - op één na, Jacques, die zich als verstekeling heeft weten te redden. Samen zullen ze het hazenpad kiezen zodra het schip aanmonstert op het Caraïbische eiland San Pedro, waar Isaac achter een verloren liefde aangaat. Uiteindelijk belandt hij in bed met de mysterieuze Olga.
Blain, die zelf ooit gevaren heeft, weet perfect de stroperige verveling van veel te lange zeereizen uit te beelden met zijn krasserige pen, maar baseert zich ook op klassieke zeemansverhalen vol onverwachte plotwendingen. Hij kon echter geen minder romantisch beeld schetsen met deze vervuilde, door de honger waanzinnig geworden piratenbende. Alle gruwelen worden met een doelbewuste distantie getoond, zodat de lezer als een soort ramptoerist het verhaal wordt ingezogen. Zoals Tardi altijd onderacterende, bijna uitdrukkingsloze personages gebruikt om betrokkenheid bij de lezer los te maken, tekent Blain heel kleine hoofdjes. En dat werkt dus. Isaac is geen (anti)held die je zogezegd in je hart sluit, maar je wil wel absoluut weten hoe het hem verder vergaat. Een van de beste stripreeksen van dit moment!