Resfest heeft in Rotterdam niet de populariteit die dit digitale filmfestival in andere wereldsteden geniet. Het aantal toeschouwers per zaal was de eerste dag op twee handen te tellen. En dat is inclusief uw verslaggevers Marcel Ruijters en Annet Brugel. Toch zijn veel van de geselecteerde films uw oog en blik waardig.

Hieronder vindt u een selectie van de hoogtepunten, mét links naar de sites waar u ze kunt bekijken. (Overigens zou het lage bezoekersaantal best wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat veel van de korte films op Resfest ook op het internet te zien zijn.)

Een regelmatig terugkerend thema op deze editie van Resfest is de droomwereld die grimmig wordt verstoord door oorlogsgeweld en het verdwijnen van groen.
Zo is daar bijvoorbeeld:

Pas op! U kan zowel chemisch als biologisch aangevallen worden. Wat te doen als het u overkomt? De voorlichtingscampagne van de Amerikaanse veiligheidsdienst ‘Duck and Cover’ uit 1951 spreekt na al die jaren nog steeds tot de verbeelding, al is het vooral ongeloof over het feit dat mensen zichzelf zouden kunnen beschermen tegen een dergelijke terroristische aanval. Yong-Jin ‘Gene’ Parker gebruikte de campagne in zijn ironische ‘Duct Tape and Cover’-versie, die meer voor de lachspieren doet dan voor bescherming van de Amerikaanse burger. Toch is de in Chicago wonende Koreaan dicht bij de originele tekenstijl uit de vijftiger jaren gebleven, waardoor iets van de oorspronkelijke angst voor oorlog voelbaar blijft. Bekijk hem op: www.adobe.com.

NB ‘Duck and Cover’ nodigde al eerder uit tot een parodie: ’Bert the Turtle in Duct and Cover’.
(AB)

Eén van de grote successen op Resfest was het Franse ‘LOOP’ van Julien Rancoeur, Charles Blanchard en Emilie Boyard. De film is van leader tot aftiteling prachtig verzorgd. De liefde waarmee de film gemaakt is ontroert de kijker, waarbij het zachtjes ‘oh’ en ‘ah’ fluisteren niet van de lucht is. De hoofdrol wordt gespeeld door een realistisch geanimeerde slak. Als kijker voelt U zich al snel met ‘de slijmerige onschuld’ verbonden. Het aandoenlijke dier ontwaakt in een sereen wit décor. Ze rolt zich uit en trekt, zodra ze kruipt een zwart slijmspoor achter zich. Zolang de achtergrond wit is kruipt het slakje slechts in één rechte lijn (de makkelijkste weg). Geometrische vormen ontstaan en komen tot bloei. De zwarte sporen kronkelen en worden sierlijker, al naar gelang de omgeving. Grote, monotoon witte blokken symboliseren de verstedelijking; ze rijzen op uit het wit en vernietigen alles wat het leven voor de slak de moeite waard maakte. Rechtlijnig probeert ze te ontsnappen. De film is het waard om meerdere malen bekeken te worden. Te zien op: www.supinfocom-arles.fr.
(AB)

‘Le Régulateur’ van Philippe Grammaticapoulos doet van alle geziene shorts het meest stripachtig aan. Terwijl digitale middelen doorgaans uitnodigen tot het creëren van gladde, glimmende vormen, lijken de beelden uit ‘Le Régulateur’ eerder in scraperboard uitgevoerd. Het lugubere SF-verhaal over kunstmatige inseminatie roept associaties op met het cultalbum ‘De ogen van de kat’ door Moebius en Jodorowsky door uiterst grafische zwart/witcomposities, het gesol met lichaamsdelen en het desolate stadsdecor. Ook de morbide drôlerieën van Roland Topor zijn niet ver weg. De koddige motoriek van het echtpaar dat in de fabriek een kindje bestelt, is bijna zo beperkt als die van Jan Klaassen en Katrijn. En inderdaad, de stelling dat beperkingen creatief maken is weer bewezen. ‘Le Régulateur’ is een verademing tussen het visuele geweld van razendsnel ontspruitende bloemen en stedelijke panorama’s van zoveel andere bijdragen. Te zien op www.zewebanim.com.
(MR)

Illustrator Steve Chiu heeft samen met bloedverwant en filmer Rob Chiu een ontroerende oorlogskijkdoos op het doek gebracht. De in zwart op wit geschetste personages blijven plat tegen hun rood, grijs, legergroen en glijbotergele achtergrond. De op elkaar volgende beelden zijn stripachtig, maar de pijn van het uitmoorden van twee gezinsleden wordt er niet minder om. De overgebleven derde blijft ontredderd met de moord van haar geliefde op het netvlies leven. Hoewel het bloed als zwarte klodders inkt van het doek spat, is de opbouw van het verhaal dermate heftig dat je je af en toe van de beelden wendt. Toch bijten we ons, vanwege de mooie tekenstijl van Steve, graag door deze ellende. Zou het op kleine scherm minder heftig zijn? Test het op www.blackdaytofreedom.org.
(AB)

Chris Cunningham, verantwoordelijk voor de immer in het oog springende clips voor Aphex Twin, maakte met Rubber Johnny zijn meest creepy werk tot nu toe, geheel opgenomen in nachtkijkergroen. Wat in de eerste instantie een promo van 30 seconden voor de 2cd ‘Druqks’ uit 2001 was, is uitgewerkt tot een hypernerveus soort ‘Eraserhead’ op speed. Rubber Johnny is een misvormd kind met een waterhoofd dat in een donkere kelder opgesloten zit, met alleen een chihuahua en zijn fantasie om de tijd te doden. In dat gigantische hoofd is echter volop actie. Er is slechts sprake van een aanzet tot een verhaal. Cunningham is slechts geïnteresseerd (geobsedeerd, zullen sommigen zeggen) in de meest onwaarschijnlijke vervormingen van het menselijk lichaam. Dat hij maar liefst vier jaar heeft gewerkt aan de montage van de voortdurend muterende Johnny zegt genoeg over ’s mans perfectionisme. In de verkoop gaat Rubber Johnny vergezeld van een boekje van 40 pagina’s met fotomateriaal van digitaal aan elkaar geknutselde lichaamsdelen van Cunningham zelf. Waar de surrealist Hans Bellmer in de jaren ’30 van de vorige eeuw met dit soort vormexperimententen naar nieuwe erotische uitdrukkingsmogelijkheden zocht, lijkt Cunningham eerder op shock value uit te zijn. Maar zeer geraffineerd en doeltreffend gemaakt, dat wel. Kijk zelf maar op www.1st-ave-machine.com.
(MR)

Wordt vervolgd...