Toen ze vorig jaar optraden in Rotterdam tijdens Bazar Curieux, viel het Londense kwartet The Chap al op tussen alle andere ‘eigenzinnige’ bandjes door hun werkelijke eigenzinnigheid. De podiumact van de slungelige zanger/gitarist (ook goed te zien voor de mensen achterin de volgepakte Nighttown-kelder) met zijn grimassen en spastische bewegingen, de nonsensikale electrodisco van Baby I’m Hurt’n en Woop Woop, die klonk als een soort Talking Heads in staat van ontbinding; het maakte het optreden van The Chap tot een klein hoogtepunt van het festival.
Gisteren was The Chap weer in Rotterdam, en om nu eens een goed zicht te hebben op de band, in idealere omstandigheden dan het overbevolkte Bazar Curieux, toog Zone 5300 naar Nighttown Theater. Alwaar bleek dat de plaats van parttime bandlid en toetseniste Claire Hope werd bezet door een mini-disc, en The Chap tijdelijk was gekrompen tot trio. Overbevolkt was Nighttown dit keer ook niet, en dat was jammer voor hen die er niet bij waren, want wat we te zien kregen was een van de leukste optredens van de afgelopen tijd. Een imitatie met viool en pedalen van een hoorbaar door kippen- en koeienziekte getroffen boerderij opende de set, waarna de gekte pas goed losbarstte, in het grensgebied waar piep-toet-knor, electro, krautrock en Monty Python elkaar omarmen en bevechten. Drummer Keith Duncan ziet er met zijn baard, lange haar (daar waar het nog wil groeien) en ziekenfondsbrilletje uit als een verkoper uit een D&D-shop, bassist Panos Ghikas heeft het meest weg van een extra uit The Dukes Of Hazzard en gitarist Johannes von Weiszacker doet met zijn geruite overhemd en licht panische oogopslag denken aan David Byrne anno 1977. Songs die in zijn geheel bestaan uit teksten als “I just got flattened by a pig farmer / I just got flattened by a sumo wrestler” en “Why don’t you hit me / Back why don’t you hit / Me back why don’t you / Hit me back why don’t / You hit me back why / Don’t you hit me back” (beide aangekondigd als ‘This is a song about getting lost in the woods and finding a girl’) zijn even inventief als heerlijk stupide, en wanneer Ghikas en Von Weiszacker viool en cello ter hand nemen om daarmee het venijnigste stukje techno in jaren op te voeren, is Zone 5300 definitief verkocht.
The Chap live is overigens een stuk spectaculairder dan op plaat - niet in het minst omdat er live meer ruimte is voor drums en gitaar - en het is eigenlijk wachten op een goede live-dvd, hoe goed hun recentste cd Ham ook is. Want The Chap moet je eigenlijk niet alleen horen, je moet ze ook zien.

Brusselaren hebben vanavond nog de kans om The Chap te gaan zien voor ze weer naar Londen vertrekken, en wel in Recyclart, Station Brussel Kapellekerk, Ursulinestraat 25. Kaarten 10 euro, zaal open 20.00 uur.