Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe Radiohead-cd, maar voorlopig kunnen we even vooruit met de onlangs verschenen soloplaat van frontman Thom Yorke, The Eraser. Dat deze Ian Curtis van het nieuwe millennium zich eens in zijn eentje op wilde sluiten in de studio, roept na beluistering vooral de volgende vraag op: waarom? Want geen van de negen door vaste Radiohead-producer Nigel Godrich medegeproduceerde tracks zou hebben misstaan op de laatste drie albums van Yorke’s eclectische combo. De minimalistische songs, opgebouwd rond pianoloops, electronische drumritmes en unheimische samples, het zouden outtakes van Kid A of Amnesiac kunnen zijn. Ik bedoel, als Yorke nu eens een vettige hardrockplaat had willen maken! Nu laat The Eraser zich vooral beluisteren als de zevende Radiohead-cd. (Of wacht eens even, het zou natuurlijk kunnen zijn dat de andere bandleden Thom Yorke samen met zijn misantropie en pessimisme de studio in hebben gestuurd zodat zij zelf ergens op een Caraïbisch eiland een lekkere salsaplaat in elkaar kunnen draaien – ik sluit het onwaarschijnlijke nooit uit.)
Het zal inmiddels duidelijk zijn dat Radiohead-fans, waar ik mezelf – ik kom er recht vooruit – ook toe reken, niet teleurgesteld zullen zijn over dit solouitstapje. Maar als er één overduidelijk verschil is met de laatste platen van Radiohead, is het wel dat Yorke zichzelf toestaat in elke track te zingen, daarmee bewijzend hoe uniek en genuanceerd zijn stemgeluid is, en dat er maar één de Koning der Tranentrekkende Falsetten kan zijn. Van het bezwerende titelnummer, waarmee de cd opent, tot afsluiter Cymbal Rush, er zit geen enkel zwak nummer tussen. Echt gezelllig wordt het natuurlijk nooit; zijn boodschap aan de wereld is ‘You are fucked up, fucked up / This is fucked up, fucked up’ (Black Swan), en in het politieke The Clock luidt de waarschuwing ‘Time is running out’, maar het klinkt uit zijn mond eerder wanhopig dan boos.
Heel af en toe lijkt er iets van optimisme door te schemeren: de tekst ‘I’m coming home / I’m coming home / To make it all right / So dry your eyes’ in Harrowdown Hill klínkt zowaar bijna opgewekt, al wordt het even later gevolgd door ‘No one cares if you live or die / They just want me gone / They want me gone’. Onze Thom mag zich dan al jaren geleden gedistantieerd hebben van Radioheads doorbraakhit Creep, zijn muziek blijft pure Weltschmerz for now people. Maar zeg eens eerlijk, we zouden hem toch geen salsaplaat willen horen maken, toch? Een hardrockplaat daarentegen, dát zou wel weer geinig zijn...