Bent u goed ingevoerd in de gevoeligheden omtrent het Belgische voetbal? Zo ja, dan is de titel van Jerooms nieuwste bundel, Beerschot, genoemd naar een of andere voetbalclub, wellicht hilarisch. Mij zei het volstrekt niets.
Ook een veel te groot aandeel van de hierin opgenomen grappen kwam niet aan wegens te specifiek Vlaamse fenomenen, en – vermoedelijk - te zeer gerelateerd aan weekblad Humo. Vlaamse schuttingtaal (preut, poepen, tetten, witverlies) heb je zó onder de knie, dus daaraan kan het niet liggen. Jeroom praktiseert het absurdisme van Kamagurka (hij werkt zelfs op diens studio) en combineert dit met een wat gevoeligere tekenstijl á la Ever Meulen, maar het is alsof de echte Jeroom ook na drie boeken nog steeds niet wil opstaan. Sommige grappen heeft Kamagurka 25 jaar geleden zelf al eens gemaakt, andere zijn ronduit flauwe schoolkrantenmopjes (het verschil tussen de wielewaal en de werkeloze Waal, Jezus die hangend aan het kruis om een tang vraagt - dat soort werk). Daarbij speelt hij wel érg graag met zijn scanner: Suske en Wiske, de Rode Ridder en talrijke Jezussen komen voorbij, met aangepaste tekstballonnetjes. Ook persifleert Jeroom houterig-realistische pulpstrips, maar nooit weet hij het in een eigen tekenstijl in te passen zoals Jeroen de Leijer of de Fransman Pierre La Police dat kunnen. Wanneer Jeroom dichtbij zichzelf blijft, lijkt het nog het meest op Lewis Trondheim.
Hiermee is niet gezegd dat Jeroom het niet kan. In Beerschot staan enkele zeer geslaagde vondsten. Om Jos het Debiele Ei en de gorilla die in een doorsneegezin de vaderrol heeft ingenomen, kon ik bijvoorbeeld wél lachen. Jammer dus dat hij zulke kanshebbers niet verder uitwerkt, maar ADHD-achtig van het ene losse ideetje naar het andere blijft fladderen. Dit doet Kamagurka goedbeschouwd óók, maar wel in een stijl die je uit duizenden herkent. Beerschot is verzorgd uitgegeven, maar helaas met een te laag humor-rendement.