Marinus de Ruiter
Neil Making Sense
Oscarwinnaar kruipt dicht op de huid van zijn muzikale held
Neil Young
Neil Young: Heart Of Gold, VS 2006.
Regie: Jonathan Demme.
(Paramount Pictures)
De status van Stop Making Sense als beste concertfilm aller tijden is niet onbetwist, maar zeker is wel dat die live-registratie van Talking Heads een mijlpaal is in de filmgeschiedenis. Regisseur Jonathan Demme behaalde wereldfaam en wist daarna Oscars binnen te slepen met Silence Of The Lambs en Philadelphia. Bruce Springsteen kreeg er een voor het bekende lied uit die laatste film, Streets Of Philadelphia, maar wist u nog dat folkrocker Neil Young genomineerd was voor het titelnummer? Demme werkte vaker samen met zijn muzikale held en in 2005 werd besloten om de integrale live-première van Young’s album Prairie Wind in het legendarische Ryman Auditorium te Nashville te verfilmen. Het resultaat, Heart Of Gold, is een zeer geslaagd eerbetoon. Allereerst aan Stop Making Sense; Young’s opkomst, gestoken in een lichtgekleurd pak en met akoestische gitaar om, doet denken aan die van David Byrne. Ook Young’s vader, die in het jaar voor de opnames overleed, wordt geëerd. Maar bovenal is dit een eerbewijs van Demme aan Young zelf, die zijn leven niet meer zeker was toen hij hoorde dat hij een hersenoperatie moest ondergaan. Met telelenzen kruipt Demme dicht op de huid van de bandleden. Wanneer iemand in beeld komt klinkt diens instrument of stem luider door in de mix. Hierdoor krijgt de kijker de illusie zich over het podium te bewegen, langs muzikanten als Spooner Oldham en Emmylou Harris. Young’s nostalgische, dagboekachtige nieuwe liedjes blijven boeien, maar het zijn vooral zijn klassiekers waarmee hij inkopt en dit tot de meest perfecte beeldregistratie van zijn carrière maakt.