Wind fluit in je neusgat rond
De Kift zet Daniil Charms en andere Russische dichters op muziek, en
doet dat op geheel vertrouwde onnavolgbare eigen wijze
De Kift 7 (V2)
De literatuurvreters uit de Zaanstreek maken oerhollandse muziek. Toch
zijn ze met geen enkele andere band te vergelijken. Je zou De Kift
een soort begrafenisfanfare kunnen noemen, feestelijk en droevig tegelijk.
Ze halen al jaren inspiratie uit grote en kleine literatuur, met als
hoogtepunt Gaaphonger, het relaas van schipbreukelingen die
waren vastgelopen in het pakijs van Nova Zembla. Met Vier Voor Vier
werd eenmalig een zijweg ingeslagen met toevoeging van een operazangeres.
De Kift heeft met 7, hun zevende cd, de blik naar het oosten gericht. Eerdere platen stonden al bol van zoekende mannen, vluchtend, verlangend naar huis, hopend op betere tijden. De hoofdpersonen verloren zich steevast in drank, liefde en onbereikbare verlangens. Dromen van betere tijden doen ze in Rusland ook. Dat heeft een schat aan poëzie opgeleverd die naadlooos aansluit bij de themas waar De Kift groot mee is geworden. Op deze plaat is Russische (vertaalde) poëzie te horen van onder andere Poesjkin, Ryzji en Jesenin. Alle teksten zijn tussen de 50 en 100 jaar oud, wat soms een wat archaïsche woordkeus oplevert. Rampspoed en mysteriën duiken regelmatig op. In het lied Zeven gaat het er ook nog eens behoorlijk surrealistisch aan toe: Kevers lieten rond jouw ogen, mijn vriendin hun sporen na. Honderdvijftig circelbogen, t cijfer zeven en de K. Vele jaren zijn verstreken, groen is nu je koude mond. Noodweer doet je oog al breken, wind fluit in je neusgat rond. (tekst: Daniil Charms). Muzikaal is er weinig veranderd. Tokkelende gitaren, uitbundige blazers, bonkig drumwerk en de Noord-Hollandse rollende erren van zanger Ferry Heyne. Wat sfeer betreft is er gelukkig genoeg variatie. Dis en De Onbekende klinken met raggende gitaren ouderwets punky. Tussendoor tref je stille melancholieke juweeltjes met een eenzaam tokkelende banjo, die doet denken aan een soundtrack van Ennio Morricone. Het klinkt allemaal heel vertrouwd voor iedereen die de laatste zeventien jaar wel eens een Kift-plaat heeft aangeschaft, want zo lang maken zij al platen. De productie is inmiddels meer dan perfect, evenals het handgevouwen papieren postpapier er omheen en het drietalige tekstboekje met illustraties.
Er is ook een videoclip gemaakt bij de single De Onbekende, te bekijken op www.dekift.nl. In een Rotterdamse boksschool roepen ze nu ook in beeld vergane tijden op in rokerig zwart wit. Literaire smartlappen voor het ganse volk. Smullen maar.
De Kift heeft met 7, hun zevende cd, de blik naar het oosten gericht. Eerdere platen stonden al bol van zoekende mannen, vluchtend, verlangend naar huis, hopend op betere tijden. De hoofdpersonen verloren zich steevast in drank, liefde en onbereikbare verlangens. Dromen van betere tijden doen ze in Rusland ook. Dat heeft een schat aan poëzie opgeleverd die naadlooos aansluit bij de themas waar De Kift groot mee is geworden. Op deze plaat is Russische (vertaalde) poëzie te horen van onder andere Poesjkin, Ryzji en Jesenin. Alle teksten zijn tussen de 50 en 100 jaar oud, wat soms een wat archaïsche woordkeus oplevert. Rampspoed en mysteriën duiken regelmatig op. In het lied Zeven gaat het er ook nog eens behoorlijk surrealistisch aan toe: Kevers lieten rond jouw ogen, mijn vriendin hun sporen na. Honderdvijftig circelbogen, t cijfer zeven en de K. Vele jaren zijn verstreken, groen is nu je koude mond. Noodweer doet je oog al breken, wind fluit in je neusgat rond. (tekst: Daniil Charms). Muzikaal is er weinig veranderd. Tokkelende gitaren, uitbundige blazers, bonkig drumwerk en de Noord-Hollandse rollende erren van zanger Ferry Heyne. Wat sfeer betreft is er gelukkig genoeg variatie. Dis en De Onbekende klinken met raggende gitaren ouderwets punky. Tussendoor tref je stille melancholieke juweeltjes met een eenzaam tokkelende banjo, die doet denken aan een soundtrack van Ennio Morricone. Het klinkt allemaal heel vertrouwd voor iedereen die de laatste zeventien jaar wel eens een Kift-plaat heeft aangeschaft, want zo lang maken zij al platen. De productie is inmiddels meer dan perfect, evenals het handgevouwen papieren postpapier er omheen en het drietalige tekstboekje met illustraties.
Er is ook een videoclip gemaakt bij de single De Onbekende, te bekijken op www.dekift.nl. In een Rotterdamse boksschool roepen ze nu ook in beeld vergane tijden op in rokerig zwart wit. Literaire smartlappen voor het ganse volk. Smullen maar.