Hij is zojuist begonnen aan de Europese promotietoer voor zijn nieuwste plaat King for a Day. Het eerste concert was nu eens niet in Paradiso, maar in De Player, een met ballonnen opgetuigd oubollig danszaaltje op Katendrecht in Rotterdam. In dit culturele niemandsland dat Rotterdam-Zuid heet, timmert een klein avantgarde podium al wat jaartjes aan de weg, telkens op verschillende slooplocaties. De Player biedt een podium voor kunst met een hoog rock & roll gehalte, performances, culinair vermaak en rare bandjes. Zo waren daar eerder te zien: Eugene Chadbourne, Melted Men, Barbara Morgenstern en nu dus Bobby Conn.

Voor nog geen honderd man speelde hij met een drummer, bassist en toetsenist, allen gestoken in clowneske tweedehands kleren, gedoneerd door Player-publiek. Hij was erg in vorm en op z’n gemak in deze ludieke huiskamersfeer. Na de show zag ik kans nog wat vragen te stellen.

De stekker eruit
SH: “Heb je de film over de Dixie Chicks gezien? Jouw teksten zijn ook behoorlijk kritisch over Bush, het gedweep met wapens, Christendom. Heb jij ook wel eens problemen met de autoriteiten?”
BC: “Nee, eigenlijk niet. Vergeet niet, de Dixie Chicks komen uit Nashville, een erg corporate gebied, heel mainstream ook. Daar wordt dat niet gepikt. Het moment waarop ze met hun Bush-kritiek kwamen lag bovendien heel gevoelig.”
“Echt, nooit problemen gehad met right-wingers?”
“Okee, één keer dan. Mijn agent had me geboekt bij een of ander bedrijf. Daar hebben ze toen halverwege de stekker eruit getrokken.”
SH: “Maar ze wisten toch wel wie je was? Waarom boeken ze je dan?”
BC: “Dat vroeg ik mezelf ook af, ja.”
SH: “Maar je hebt ook veel fans, dat is duidelijk.”
BC: “In mijn kritiek op Bush sta ik nu niet bepaald alleen meer. Zelfs Republikeinen haten hem nu. Ze staan wel achter de ideologie, de oorlog, maar zien hem als incompetent. Toch is het is onzin om het mislukken van de oorlog in Irak aan hem toe te schrijven. Het was met iedere andere president verkeerd afgelopen. De VS staan volgens mij nu op een kruispunt, vergelijkbaar met Engeland toen ze moesten kiezen of ze wel of niet hun kolonies wilden houden. Zouden ze dat doen, dan hadden ze voor een fascistische koers gekozen. De VS staan nu ook op een kruispunt: gaan we door met dit soort wereldpolitiek of wil het volk wat anders? Het is niet ondenkbaar dat ze straks Iran ook binnenvallen. Dan breekt de totale crisis uit en je zult zien dat Washington dat aan zal grijpen om de verkiezingen uit te stellen.”
SH:” Zodat Bush nog langer kan blijven zitten.”
BC:” Nee, het is vooral de kliek van grote zakenjongens om hem heen dat koste wat kost wil blijven zitten.”

De blije Amerikaan
SH: “Ben je nog wel blij om Amerikaan te zijn?
BC: “Jawel! Ik besef heel goed dat ik dankzij Amerika ben waar ik nu ben. Er kan daar heel veel als je echt iets wilt. Ik heb een jaar in Hamburg gewoond. Daar viel me op hoe ontzettend moeilijk het is om een bedrijf te starten, dingen te regelen.”
SH: “Dat is hier net zo, de regels zijn om gek van te worden.”
BC: “Ik heb een haat-liefde verhouding met dat land. Het is niet alleen maar evil, het biedt ook veel kansen. Sommige dingen zijn alleen heel dubbel, zoals hoe ze met immigranten omgaan. Ze praten over Mexicanen alsof ze een plaag zijn, maar zonder de Mexicanen zou de economie in elkaar klappen. Mijn vrouw (de violiste van de band, red.) werkt bij een bouwbedrijf waar niet één man legaal werkt. Zulke bedrijven zouden niet bestaan zonder die mensen.” SH: ” Hier zijn ze doodsbang voor alle Polen die zogenaamd Nederlandse banen komen inpikken. Maar de tuinders zijn juist dolblij want ze kunnen geen Hollander vinden die groenten in wil pakken. Genoeg over politiek. King for a Day is minder politiek, klopt dat?”
BC: “Niet helemaal. Hier heb ik het meer over persoonlijke politiek. Het afschudden van je illusies, de behoefte om te vluchten in een fantasiewereld. Toen ik anderhalf jaar geleden deze nummers schreef was iedereen enorm gedeprimeerd. Als de wereld om je heen steeds lelijker wordt, wil je daar wat tegenover stellen.”

De hele Amerikaanse media en cultuur zijn er van doordrenkt, een land van extremen, mooi en lelijk, echt en fake, goed en slecht. Alleen zo’n land kan een wonderlijke entertainer als Bobby Conn voortbrengen. God bless Bobby Conn! Hallelujah!