Het is een legendarische scène uit de filmgeschiedenis: Jack Nicholson zit in driedelig pak met een gouden helm op zijn hoofd achterop de Harley van Peter 'Captain America' Fonda. Terwijl hij klapwiekt met zijn armen horen we een uitgelaten stem, die zingt: 'If you want to be a biiiiiiiiird...' De film, Easy Rider, werd een succes, niet alleen vanwege wat er te zien was, maar vooral ook vanwege de soundtrack, samengesteld door de regisseur en hoofdrolspeler Dennis Hopper. 'Born to be Wild', The Byrds en Hendrix zijn tegenwoordig cultuurgoed. Helaas zijn The Holy Modal Rounders, de makers van 'If you want to be a bird', noch rijk, noch beroemd geworden door hun bijdrage aan de soundtrack. De recente documentaire over de groep, Bound to Lose, laat zien dat dit vooral te wijten is aan de relatie tussen de bandleden, die op zijn zachtst gezegd wankel genoemd kan worden.

Oprichters Peter Stampfel en Steve Weber begonnen in 1963 als folkduo in de beatnik-scene van New York. Voordat hippies hun eerste joints rolden waren de twee al ver ingewijd in de wereld van acid, Crystal Meth en alle andere geestverruimende middelen die ze te pakken konden krijgen. Viool- en banjospeler Stampfel en gitarist Weber speelden samen krakkemikkige, maar vaak hilarische eigen interpretaties van oude Amerikaanse folkdeuntjes. Daarnaast ontwikkelden ze hun eigen repertoire, met klassiekers als 'My Mind Capsized', 'Boobs A Lot' en 'Bound To Lose'. Door de combinatie van Stampfels maniakale clownstem en Webers dronken gesnauw klinken de Rounders bijzonder aanstekelijk, maar als de eerste platen uit zijn wordt het duo in folkkringen genegeerd. Wat men nog altijd over het hoofd ziet is dat er achter de nonchalante en cabareteske aanpak van de Rounders twee uiterst getalenteerde singer-songwriters schuilgaan.

Na verschillende ups en downs worden er in 1967 gelijkgezinde muzikanten gevonden, waaronder acteur Sam Shepard, en maken de Rounders onder invloed van allerlei poeders en pillen een aantal rauwe, psychedelische platen die elke liefhebber van de huidige freak-folkgeneratie gehoord moet hebben. 'Renegade insanity', noemt Shepard de werkwijze van de groep in die tijd. Stampfel ontpopt zich als bandleider, maar de wonderlijke magie van de Rounders komt pas echt naar boven als ook de onbetrouwbare Weber opduikt. Deze straatjunk, die het imago van Herman Brood doet verbleken, speelt alleen als hij het naar zijn zin heeft en dit leidt meermalen tot een breuk tussen de bandleden. Toch is de groep nooit officieel uit elkaar gegaan.

Bound to Lose volgt enkele lijmpogingen die Stampfel in het nieuwe millennium ondernam. Na twintig jaar elkaar nauwelijks gezien te hebben komen de heren bij elkaar voor een nieuwe plaat en reünietournee, die uiteindelijk moeten leiden tot hernieuwde vriendschap en samenwerking tussen Stampfel en Weber. Dit lukt jammer genoeg niet en het is tegelijk treurig en bewonderenswaardig om te zien hoe Stampfel met deze teleurstelling omgaat. Maar de mooiste scènes in de film zijn de momenten waarop Stampfel en Weber bij elkaar zijn en de camera het gezanik en geklier, maar vooral ook de muzikale communicatie tussen de heren vastlegt. Het laat zien dat de Rounders ondanks hun neiging tot zelfdestructie op de been zijn gebleven door hun bovenmaats ontwikkelde gevoel voor humor.

Bound to Lose wordt donderdag 20 september 2007 om 21:00 vertoond in Worm, Acherhaven 148 te Rotterdam, waarna Peter Stampfel zal optreden met de Worm All Stars Band (o.a. Alan Purves, Nina Hitz en Lukas Simonis). Zie ook: www.wormweb.nl.

Film en band zijn vrijdag 21 september 2007 ook te bewonderen in De Onderbroek, Tweede Walstraat 21, Nijmegen, om 21.00. Zie: www.extrapool.nl.