My Eduction uit Austin, Texas maakt instrumentale postrock in de traditie van Godspeed You Black Emperor en Explosions In The Sky. Ze spelen eenvoudige composities, opgebouwd rond een melancholieke dromerige sfeer. Het nummer Arch is een goed voorbeeld van de werkwijze: men begint met een paar simpele gitaarakkoorden, herhaalt dat keer op keer, telkens aangevuld met een extra instrument. De stapeling van viool, bas, drums, vibrafoon, orgel en trekharmonica, zwelt langzaam aan tot een stormachtig volume. Met Arch wordt misschien op een spanningsboog gedoeld, maar de spanning wil maar niet ontstaan. In de traditie van Mogwai moet de volumeknop open om toch tot een climax te komen, maar het lijkt een noodsprong. Je komt deze redenering vaker tegen: meer volume = meer emotie. Maar zo werkt het meestal niet, zeker als het basisidee simpelweg te mager is om zeven en een halve minuut (!) te boeien.

Fans noemen My Education trippy en filmisch. Drugs nemen zou wellicht helpen, maar daar heeft ondergetekende niks mee. Godspeed YBE pionierde in het orkestrale genre rond 1990 en zorgde voor een ware hype in de indiescene. Vele bands volgden in hun voetsporen. De cello’s waren niet aan te slepen, maar de ideeënarmoede kon toen vaak al niet boeien (al dachten velen daar anders over). Met My Education is het pakweg 15 jaar later niet veel anders: eindeloos dezelfde akkoorden herhalen houdt de aandacht niet vast, ook al kleur je het nog zo sfeervol in met droevige violen en hippe vibrafoons. Dat lange sfeerstukken wel degelijk boeiend kunnen zijn hebben vergelijkbare instrumentale groepen als Tarentel en Dirty Three wel bewezen. Maar het is moeilijker dan het lijkt. My Education is blijven steken in Boring Vibrations.