Barbara Morgenstern is geen Tori Amos. Haar ingehouden dromerige fluisterstem zal niet iedereen aanspreken. En dan zingt ze ook nog in het Duits. Ze speelt op BM vrij simpele repetitieve structuren, waardoor ze alle aandacht op haar teksten kan richten. Dat houdt ze zeven nummers vol. Het duet met Robert Wyatt in Camouflage is aardig, maar niet meer dan dat. In Jakarta lijkt het alsof je echo's van een geprepareerde piano hoort, bespeeld op de bodem van de zee. Een prachtig sfeerstuk.

Na de sfeervol doorkabbelende pianonummers met hier en daar een vijfkwartsmaat dreigt de spanningsboog het af te laten weten. Maar dat voorkomt ze door er met Morbus Basedow toch weer een rauw electronummer tegenaan te gooien. Verrassing? Niet echt: haar hart lijkt toch bij het digitale knoppenwerk te liggen. Naast haar soloplaten werkt ze namelijk ook vaak samen met laptopmuzikanten zoals Robert Lippok (September Collective), waar ze in 2005 het prachtige Tesri mee maakte.

Halverwege de plaat gaan dus alle digitale remmen weer los, aangevuld met gitaar, noise, cello en oude vertrouwde Vermona. BM is een plaat van uitersten en daarom verrassender dan voorganger The Grass Is Greener. BM is een weids landschap met pieken en dalen, van meanderende pianodromerijen tot rauwe electrobeats. Voor de betere electropop moet je nog altijd in Duitsland zijn. Op haar website www.barbaramorgenstern.de zijn veel mp3-fragmenten te beluisteren.