Vergeet de recycling van de jaren tachtig, My Vitriol maakt alvast een begin met het herkauwen van de jaren negentig (toen nota bene de hele retro-ellende begon). Dé hype van de Britse muziekpers grijpt terug op het begin van het vorige decennium met een mix van grunge en shoegazing. Een volle cd lang knalt de gitaarrock uit de speakers. Deze band móet live wel een sensatie zijn. Iedere riff hakt erin, iedere drumroffel smeekt om crowdsurfen. Als My Vitriol niet gevraagd wordt voor de festivals van deze zomer is dat een gemiste kans. Qua stijl kun je rustig de eerste albums van de Manic Street Preachers, Placebo of Smashing Pumpkins er naast leggen. Zelfs een knipoog naar The Smiths ontbreekt niet in het nummer 'Always: Your Way' ("Bigmouth strikes again", zingt zanger Som Wardner). Qua spanningsboog slaat My Vitriol echter de plank wel enigszins mis in vergelijking met bovengenoemde groepen. Zestien nummers knallen is wel erg veel. Iedere deejay kan je zo vertellen dat je je publiek nooit moet overvoeren. Je kan een publiek hooguit een half uur laten pieken, dan wordt het tijd voor een plaspauze, drankje of knuffel met de nieuwe vriendin. Als je te lang doorgaat kan je het publiek doordraaien als radioactieve spinazie. Doseren is de kunst die My Vitriol dus nog niet verstaat. En dat is jammer van een verder uitstekend debuut. Ze hadden de helft van de nummers beter kunnen bewaren voor een tweede cd later dit jaar. Want ik hoop niet dat My Vitriol met deze zestien tracks het kruit ook meteen verschoten heeft. Ik zou zeggen: programmeer uw cd-speler gewoon dag 1 op nummer 1 tot en met 9, en dag 2 op nummer 10 tot en met 16. Op dag 3 kunt u dan nog lekker nagenieten op uw computer met de uitstekende extra's en voilà: twee cd's (en een cd-rom) voor de prijs van één. En zo is het ook nog eens een keer.
(Bas de Koning)