Een ongeleid projectiel, een grafisch orgasme, over de top, psychotisch, post-pornografisch, rusteloos: de visueel meest opwindende uitgaves van dit moment komen uit het zeefdruklaboratorium van Le Dernier Cri. Ik heb me in het verleden al zo uitgeput in superlatieven over hun anthologie 'Hôpital Brût', dat het onderhand wel lijkt of ik net op Krusty's Clown College ben afgestudeerd. Maar ja, elke keer denk ik dat het LDC-team zich niet meer kan overtreffen, en dan doen ze het gewoon toch. Nummer 4 van 'Hôpital Brût' was van nog niet eerder geziene omvang - nu liggen er TWEE van die motherfuckers hier voor me.
'Hôpital Brut' #5 heeft een frappante omslag van oudgediende Remi uit Roubaix van een verfrommelde baby die omhoog gehouden wordt door een half geraamte in felle, zowat primaire kleuren. Het is dit soort zwartgallig, Topor-achtig surrealisme dat binnenin welig tiert. Vaste ingrediënten zijn bijvoorbeeld Fredox' onbeschrijfelijk zieke collages, de mutaties van Olivier Texier, Yvang (die zelf Le Crachoir uitgeeft), Mike Diana, Rick Trembles, Kapreles, oprichter Pakito Bolino zelf en nog vele andere beruchte viespeuken. Dit nummer kent ook veel nieuwe meedoeners en dat is uiteraard een goede zaak. Van Marco Corona zijn er enige zeer verfijnde tekeningen van een hondje met een wormenprobleem, dwalend door straten die een verlatenheid ademen die doet denken aan het werk van de vroege surrealist De Chirico. Er is echte outsider-kunst van Laetitia, die collages maakt met veel Indiase elementen ('Swastikka Massata') en het psychotische werk van Ichiba Daisuke. Caroline Sury illustreert de brieven die ze kreeg van de ernstig in de warre El Pero Amarillo, die om een bezoek aan de kapper te vermijden, zijn haar in fik stak. Matthias Lehmann, van wie pas een buitengewoon fraai boekje in de LDC-Bikro reeks uitkwam, levert een bijdrage in de vorm van een scene-report van de Braziliaanse en Argentijnse underground. (meer daarover vind je op cybercomix.com.br). Waar ik zeer blij mee ben, is een interview met de exentrieke Keîti Öta, overgenomen uit 'Bananafish' #14. Öta maakt superverfijnde tekeningen en schilderijen van perverse schoolkinderen en opiumvisioenen, met een sterke hang naar de decadentie van de jaren '20 en '30 of laat-gothische schilders als Hans Baldung Grien. Een flink aantal pagina's is ingeruimd voor de jamsessie tussen Donato, Kerozen en Poincelet. Erg mooi zijn de monsters van Connet, ook te vinden op vomitus.com, hilarisch is de ontmoeting tussen pornoster Cumisha en de Teletubbies door de Zwitser Dr. Good. Sommige bijdragen in HB mikken rechtstreeks op het schokeffect, zoals het sadisme (SM met vleeshaakjes door oogleden en schaamlipjes van geknevelde Japanse meisjes) van Antoine Bernart, anderen zijn eerder bevreemdend, zoals de mens-machines van Jonathon Rosen.
Afgelopen jaar heeft een boordevolle expo van LDC door Europa getourd, van Helsinki naar Nijmegen naar Berlijn naar Ljublana en daar is uiteraard een verslag van terug te vinden. Nuvish maakte zelfs een strip met drijvende kracht Pakito Bolino in de hoofdrol (als geheim agent van het Vaticaan) over deze tour en hoe een van de belangrijkste kunstvoorwerpen, een schedel met spinnenpoten, werd gestolen. Dat laatste is trouwens echt gebeurd, maar wie weet heeft van de therapeutische achtergrond van veel art brût, zal daar niet van opkijken. Samenvattend is dit dubbelnummer niet "meer van hetzelfde", want er zijn behoorlijk wat nieuwkomers. Bovendien heeft de lay-out aan duidelijkheid gewonnen. De prijs zal wel ongeveer die van een cd zijn, maar daarvoor heb je iets absoluut bijzonders.

(Marcel Ruijters)