Hieronder vindt u recensies van films die wij zagen tijdens het 31e International Film Festival Rotterdam die u wél of beslist niet moet gaan zien; althans volgens de geheel subjectieve maatstaven van uw ongenuanceerde redacteuren Sculder en Mully.
Met dank aan Evelien Verhelst
(Voor de dagen en tijden waarop de films draaien verwijzen wij u door naar de officiële website van het IFFR)

1-2-2002
De titel lijkt nog heel wat te beloven, maar deze horrorfilm deed ons heel hard terugverlangen naar het allerslechtste uit de Hammer-studio's. Daar kon je je tenminste nog wel een uurtje mee vermaken. De piepjonge Andrew Repasky McElhinney echter verfilmde zijn nonsensscenario over een familie van slavenhouders, die wordt uitgedund door 'iets' dat buiten rondwaart, met de humorloze ernst van een belastingaanslag. Iedereen gaat dood, grootmoeder legt nog even de hele toedracht uit voordat ze zelfmoord pleegt en - kijk uit: SPOILER! - de laatste overlevende wordt door de priester des huizes omgelegd; ook deze daad wordt nog uitgelegd, maar de gehavende kopie die wij zagen was op dit punt onverstaanbaar. De IFFR-catalogus spreekt van een "ingehouden acteerstijl", maar de onbewogenheid waarmee de personages de slachting ondergaan heeft weinig met acteren te maken, en de beloofde "seksuele uitspattingen" vinden vooral buiten beeld plaats, zodat wij ons ook op dat punt aardig genept voelden. Teleurstellend. Geselecteerd voor de Tiger Awards Competition, maar waarom mag Joost weten. BABY PLEASE DON'T GO!

1-2-2002
Het luide applaus waarmee regisseur Miike Takashi tijdens de vertoningen van zijn films onthaald wordt geeft al aan dat de zaal louter gevuld is met adepten; er hoeft dan ook niet gevreesd te worden dat het publiek voortijdig en kotsmisselijk de zaal verlaat, zoals twee jaar terug tijdens 'Audition'. In 'Ichi The Killer' is het in elk geval weer raak: de ledematen en ingewanden vliegen ons weer om de oren, er worden nieuwe martelmethodes uitgeprobeerd en acteur/rockster Asano Tadanabu zet een sadistische moordenaar neer die de griezels uit Miike's andere films tot klaarovers reduceert. Toch voelt het geweld slechts bij vlagen echt pijnlijk; dat krijg je als de karakters zo ontzettend karikaturaal zijn, in tegenstelling tot bijvoorbeeld 'Audition'. 'Ichi' is dan ook gebaseerd op een populaire Japanse manga, en de plot is van minder belang dan de visuals. En ondanks de soms uiterst lelijke computereffecten zijn die (met name op het gebied van 'gore') grensverleggend. Voor hen die niet van een darmpje meer of minder schrikken: GO!!!

29-1-2002
Is de gek krankzinnig of is de rest van de wereld dat? Donnie is een Amerikaanse tiener die aanvallen heeft van schizofenie en boodschappen krijgt van een konijn uit de ruimte over het einde van de wereld, juist nadat hij door een toeval ontsnapt is aan een vliegtuigmotor die door het dak van zijn ouderlijk huis is komen suizen. In de laatste dagen voor de 'acopalypse' raken gebeurtenissen in een stroomversnelling, en maken we kennis met Donnie's reactionaire gymlerares in haar 'God Is Awsome'-T-shirt (zo iemand die je liefst meteen vol in het gezicht zou willen meppen), een uiterst enge Emile Ratelband (een bijna onherkenbare Patrick Swayze) en een zwerfster die de sleutel heeft tot het reizen in de tijd. Jake Gyllenhaal is fantastisch als de hyperintelligente en excentrieke Donnie en Drew Barrymore, die de film medeproduceerde (dit is een product waar Hollywood zijn handen niet aan wil branden), is ook te zien als zijn lerares Engels. Regisseur Richard Kelly is een getalenteerd verteller die de kijker uitdaagt, en lang nadat de zaallichten zijn aangegaan blijft de kijker in twijfel over de exacte betekenis van het slot. Vergelijkingen met bijvoorbeeld 'Magnolia' zijn al gemaakt, en dat is zeer terecht. Vijf sterren kreeg de film van ons voltallige team, dus GO BUNNY GO!!!

29-1-2002
De held in deze historische zedenschets is een wrede zwaardvechter, die in dienst staat van een nog wreder heer. Onthoofdingen van 'wanbetalers' en slachtpartijen in onschuldige dorpen horen tot de dagelijkse routine. Wanneer hij tijdens een laatste slachting door een visioen bezocht wordt hangt hij zijn zwaard aan de wilgen. Baas boos, prijs op zijn hoofd, zoontje wordt voor zijn ogen vermoord, en de krijger besluit naar zijn geboortedorp terug te gaan om zichzelf terug te vinden. Hoe lang het hem echter lukken zal om uit de spiraal van geweld te blijven die zijn leven vroeger beheerste is zeer de vraag, zeker wanneer blijkt dat zijn collega-zwaardvechterd hem op de hielen zitten. De gruwelijkheden worden in deze film eens niet breed uitgemeten (op een een enkele beginscène na) en de jonge Britse regisseur Alif Kapadia neemt ook alle tijd voor de queeste, maar hoofdrolspeler Irlan Kahn weet door zijn verschijning de aandacht van de kijker continu vast te houden. Zelden zo'n robuuste kop met zúlke prachtige wallen gezien! GO!

29-1-2002
In de toekomst is de wereld smerig en verdorven, computergames zijn levensgevaarlijk en verslavend en er kunnen enorme bedragen mee verdiend worden. Aldus de premisse van 'Avalon', de eerste live-actionfilm van animator Oshii Mamoru ('Ghost In The Shell'). Al vanaf de eerste scène is het duidelijk: de softfocus, sepia beelden vertellen ons dat wij niet naar zomaar een actiefilm kijken, maar naar een kunstzínnige actiefilm. Vanaf de tweede scène is het ook duidelijk dat het met deze film niets wordt. Oshii is overduidelijk geen acteursregisseur - het feit dat de film in Polen met louter Poolse acteurs is opgenomen zal ook niet tot een betere communicatie tussen regisseur en acteurs hebben geleid - en het blijft een bordkartonnen vertoning, waarbij vorm boven inhoud wordt gesteld, en boodschap boven emoties. De quasi-filosofische boodschap dat het begrip 'werkelijkheid' (als in 'virtual reality') een relatief begrip is, is al vele malen eerder en beter verfilmd ('Videodrome', 'Dark City', 'The Matrix'). Tel daarbij op de inconsequenties, lachwekkende symboliek en de bombastische filmscore en we hebben, te oordelen naar het slotapplaus, een door een groot deel van het publiek schromelijk overschatte film. Wij zeggen echter: DON'T!!!

29-1-2002
Ooit de ontroerende en komische documentaire 'American Movie' van Chris Smith gezien? Wel, de langharige heavy metal- en horrorfan Mark Borchardt en zijn broer Mike zijn terug! Borchardt speelt nu niet zichzelf, maar de 'rol' van Dude Schmitz in deze eerste speelfilm van documentairemaker Ludi Boeken is hem op het lijf geschreven: hij is nog steeds een filmmaker die monomaan bezig is met zijn independant, low-budget horrorfilms. Om de financiering voor een nieuwe film rond te krijgen neemt Schmitz een opdracht aan van een loklaal televisiestation om Britney Spears te interviewen. Het interview mislukt jammerlijk en hij probeert met de hulp van een Britney-look-a-like en een fake-interview alsnog het geld binnen te slepen. Dit levert de te verwachten komisdche ontwikkelingen op (en Britney nóg meer fans), en is een mooi voorbeeld van het doorzettingsvermogen van de indies. 'American Movie' was beter, maar 'BB-OMT' is een onderhoudend tussendoortje. GO!

28-1-2002
Een van de vele aangename verrassingen van deze nieuwe film van veteraan Peter Bogdanovich ('The Last Picture Show', 'Paper Moon') is dat Joanna Lumley na ettelijke seizoenen als zuipschuit Patsy in 'Absolutely Fabulous' weer eens als wáárdige dame te zien is. Zij is een van de vele prominente Hollywood-gasten op het luxe jacht van mediamagnaat William Randolph Hearst (op wie Orson Welles zijn 'Citizen Kane' baseerde). Andere gasten zijn de jonge producer Thomas Ince, Hearsts maîtresse Marion Davies (Kirsten Dunst) en Charlie Chaplin (een overtuigende en uiterst charmante Eddie Izzard). Tussen deze personen ontstaat een kat- en muisspel, dat uiteindelijk de dood van een van hen tot gevolg zal hebben. De doofpot die daar op volgt toont maar weer eens hoe macht, corruptie en opportunisme sinds mensenheugenis elkaars beste vriendjes zijn, en tegelijkertijd is de film ook een ode aan de glamour en (schijnbare) zorgeloosheid van de 'roaring twenties'. Bogdanovich bracht het allemaal prachtig gestileerd en uiterst beschaafd doch niet zonder humor in beeld, en dat levert een even aangename als akelige parabel over Hollywood op. GO!

28-1-2002
Fantastisch speelfilmdebuut van regisseur Sven Taddicken over een nogal ongewone familie waarvan de kinderen zich voornamelijk bezighouden met seks, of liever gezegd, geobsedeerd zijn door 'de eerste keer'. De geestelijk gehandicapte oudste zoon Josh (een prachtige rol van Roman Knizka), die meent een vampier te zijn, heeft maar één wens voor zijn 30e verjaardag: vrijen met de nieuwe vriendin van zijn broer Mike, die dat zacht gezegd niet helemaal ziet zitten. Zusje Nic van veertien heeft haar zinnen gezet op een stoere bendeleider (geweldige playbackscène!), maar dat loopt uit op een fiasco. Als Mike's vriendin voorstelt om Josh daadwerkelijk een wip kado te doen op zijn verjaardag, lopen dingen uit de hand en wordt de avond om meerdere redenen een ehm... hoogtepunt. Een hele warme maar tegelijkertijd ook licht ongemakkelijke film, vooral wanneer je in de slotscène beseft dat je met ontroering naar een onvervalst staaltje incest zit te kijken. GO!

28-1-2002
Larry Clarks 'Bully' is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een stel tieners in Florida dat het plan heeft de pestkop te vermoorden die hun het leven zuur maakt. Een plan dat voortkomt uit verveling en overmatig drugsgebruik, gedoemd te mislukken dus. De onwetendheid en naïviteit van deze erop-los-neukende en -blowende jeugd is verbazingwekkend. Het lijkt wel of de personages dommer en dommer worden naarmate de film vordert; toch nog iets om mee te lachen voor wie alle narigheid niet trekt... Zoals gewoonlijk bedient Clark de pedofielen onder ons weer op hun wenken. U moet het uiteraard zelf weten (wie Kids uitgezeten heeft kan dit ook wel aan), maar voor een vrolijke avond kunt u uw heil beter ergens anders zoeken. GO? We weten het dit keer ook niet.

28-1-2002
Een groep vrienden komt op een zaterdagavond samen in een diner, en iedereen wordt geacht een onbekend meisje als date mee te nemen. Dat zou uit de hand kunnen lopen, maar doet het niet. Geen drank, weinig drugs, het blijft allemaal heel onschuldig. Het is dan ook een raadsel waarom de acteurs (óf hun agenten) niet wilden dat de film in Amerika uitgebracht zou worden; misschien blijft er te weinig tekst over als alle 'fucks' weggepiept worden. Het is leuk om te zien wat er in de hoofden van de personages omgaat als ze op het toilet tegen zichzelf in de spiegel praten. R. D. Robb regisseerde een heerlijke komedie met interessante tienerdiscussies. 'Don's Plum' is een rust voor het oog wanneer je even wil uitblazen van snelle montages en felgekleurde films. En vergeet Leo en z'n kruisloze broek, maar let op Tobey Maguire in de briljante openingsscène. GO BRO, GO!!!