Sculder & Mully - IFFR 2003
Filmfestival Rotterdam 2003
Het International Film Festival Rotterdam zit er alweer een kleine week
op. Sculder en Mully zijn inmiddels ontwaakt uit hun comateuze slaap en
maken de balans op van een festival waar weliswaar geen uitschieters
zoals 'Donnie Darko' te vinden waren en genrefilms ook goeddeels
afwezig, en het grooste vuurwerk kwam van gevestigde namen.
Desalniettemin kwam er een toptien van favorieten bovendrijven. Hou ze
in de gaten; sommige titels zullen binnenkort uitkomen in de bioscoop,
andere wellicht in videotheek of op tv.
In willekeurige volgorde:
In willekeurige volgorde:
- Punch-Drunk Love (USA, 2002)
Paul Thomas 'Magnolia' Anderson flikt het 'm weer! Geen drie uur durend epos met bijbelse slotscène ditmaal, maar een anderhalf uur durende 'lichte' komedie met tegendraads gecaste Adam Sandler en Emily Watson. Nu al een van de beste films van het jaar. En Anderson blijkt ook nog eens een heel aardige en grappige man te zijn. - The Man Without A Past (Finland, 2002)
We moesten er zes jaar op wachten sinds 'Drifting Clouds' ('Juha' uit 1999 was hier bij ons weten nooit te zien), maar de koning der tragikomedies Aki Kaurismäki maakt ons blij met een film vol hoop, humor en Leger des Heils-rock 'n' roll. Vaste actrice Kati Outinen, immer ogend als een working class-versie van Agnetha Fältskog, is uiteraard wederom van de partij. - Homemade Sake (Japan, 2001)
Ono Satoshi filmt zijn vader die thuis zelf sake stookt en interviewt zijn moeder over waarom ze bij hem wegging. Meer is het niet, maar Sculder en Mully kunnen uren naar het proces van gisting kijken. Het geheel is op een vreemde manier zeer ontroerend. - The Tracker (Australië, 2002)
Eigenaardig bijverschijnsel op festivals: acteurs of actrices die in twee of meer films te bewonderen zijn. Echter nog nooit zo'n sterk staaltje gezien als geleverd door David Gulpilil, die twee keer exact dezelfde rol speelt: Aboriginal spoorzoeker, in 'Rabbit Proof Fence' en 'The Tracker'. Deze laatste, van regisseur Rolf de Heer, combineert politiek en drama in een posse-film die zich afspeelt in het Australië van de jaren '20, toen de enige goeie aboriginal een dooie Aboriginal was. Helaas schijnt de Australische regering er nog steeds zo over te denken. Indrukwekkend en spannend tot aan de aftiteling. - Ausländer Raus! Schlingensiefs Container (Oostenrijk, 2002)
En de enige goeie buitenlander is een weggestemde buitenlander, in deze provocerende variant van 'Big Brother', waarin gedurende zes dagen asielzoekers in containers konden worden weggestemd door publiek. Hilariteit en horror rondom de oostenrijkse volksaard in dit project van enfant terrible Christoph Schlingensief, vadstgelegd door Paul Poet. - Promised Land (Zuid-Afrika, 2002)
Nog meer horror wanneer een jonge Zuid-Afrikaan op zoek gaat naar zijn roots en terechtkomt in een enclave van zwaarbewapende Afrikaner boeren. Jason Xenopoulos combineert prachtige fotografie met een ouderwetse thrillerplot en laat ons kennismaken met Nick Borraine als de Zuid-Afrikaanse Guy Pearce. - Spider (Canada/GB, 2002)
David Cronenberg levert een getrouwe adaptie af van Patrick McGraths roman, die naadloos aansluit bij Cronenbergs eigen fascinatie voor realiteit versus waan. Geen bloed en ingewanden dit keer, maar een schitterende Ralph Fiennes als ex-psychiatrisch patiënt met een duistere jeugd. Miranda Richardson, die hier een niet minder indrukwekkende driedubbelrol voor haar rekening neemt, was ooit Queenie in 'Blackadder'. - Come Drink With Me (China, 1966)
De moeder van alle martial arts-films was te zien in een fonkelnieuwe, digitaal geremasterde kopie. Regisseur King Hu stuurt het door zijn films geïnspireerde 'Crouching Tiger, Hidden Dragon' linea recta de hoek in door zich te concentreren op de actie (wat een briljante choreografie!) en geen tijd te verdoen met geneuzel. - Far From Heaven (USA, 2002)
Niemand kan een genrestuk zo goed doen als Todd Haynes, en zelden zagen we een film die zo goed tegelijkertijd de pracht en praal als de bekrompenheid van het Amerika van de jaren '50 in beeld brengt. In een rechtvaardige wereld zouden Julianne Moore, Dennis Haysbert en Dennis Quaid Oscarmateriaal zijn. - Mon-Rak Transistor (Thailand, 2001)
Pen-ek Ratanaruang had al een bescheiden hit met zijn zwarte komedie '6ixty9', en dit is de opvolger: een soms lichtvoetige, dan weer wrange post-modernistische tragikomedie met melodramatische inslag en een dikke tong in de wang. Achterover leunen en van genieten wanneer deze binnenkort in de Nederlandse theaters draait.
Hoewel de kans klein is dat de volgende drie films nog in de filmhuizen
gaan draaien, wilden we u onze mening toch niet onthouden in het geval u
deze titels in videotheek of tv-gids mocht tegenkomen:
Angela (Italië, 2002)
7-2-2003
Nu hebben wij eerlijk gezegd nog nooit een leuke Angela ontmoet, dus we hadden eigenlijk beter moeten weten. Deze op ware gebeurtenissen gebaseerde mafiafilm van regisseuse Roberta Torre heeft meer weg van een willekeurig deeltje uit de Bouquetreeks dan van 'The Godfather'. Jonge vrouw van drugsdealende mafioso vindt haar bestaan benauwend en verlieft zich op de nieuwe hulp van haar echtgenoot. Tsja, dat kan natuurlijk niet goed gaan. Aan het eind van de film belandt het hele stel in de gevangenis, waar uiteindelijk - om onduidelijke redenen - alleen de echtgenoot vast blijft ziten. Een flinterdun scenario wordt gecombineerd met vlak acteren en veel smachtende blikken en stiekeme ontmoetingen (weet u nog: echt waar gebeurd - je aansluiten bij de mafia is je reinste living on the edge!!). 'Siciliaanse weemoedigheid', noemt de festivalkrant dat. Zucht. Maar eerlijk is eerlijk: het eerste kwartier van de film is wel leuk! De uitvalsbasis van de cocaïnehandel is namelijk een ogenschijnlijk keurige schoenenwinkel en dat levert bijzonder creatieve smokkelmethodes op, waar we allen nog wat van kunnen leren. Helaas, een kwartiertje leuk is gewoon te mager; DON'T.
Nu hebben wij eerlijk gezegd nog nooit een leuke Angela ontmoet, dus we hadden eigenlijk beter moeten weten. Deze op ware gebeurtenissen gebaseerde mafiafilm van regisseuse Roberta Torre heeft meer weg van een willekeurig deeltje uit de Bouquetreeks dan van 'The Godfather'. Jonge vrouw van drugsdealende mafioso vindt haar bestaan benauwend en verlieft zich op de nieuwe hulp van haar echtgenoot. Tsja, dat kan natuurlijk niet goed gaan. Aan het eind van de film belandt het hele stel in de gevangenis, waar uiteindelijk - om onduidelijke redenen - alleen de echtgenoot vast blijft ziten. Een flinterdun scenario wordt gecombineerd met vlak acteren en veel smachtende blikken en stiekeme ontmoetingen (weet u nog: echt waar gebeurd - je aansluiten bij de mafia is je reinste living on the edge!!). 'Siciliaanse weemoedigheid', noemt de festivalkrant dat. Zucht. Maar eerlijk is eerlijk: het eerste kwartier van de film is wel leuk! De uitvalsbasis van de cocaïnehandel is namelijk een ogenschijnlijk keurige schoenenwinkel en dat levert bijzonder creatieve smokkelmethodes op, waar we allen nog wat van kunnen leren. Helaas, een kwartiertje leuk is gewoon te mager; DON'T.
No One's Ark (Japan, 2002)
7-2-2003
Grappen en grollen van regisseur Yamashita Nobuhiro over de economische malaise in Japan, en over allesbehalve gelukkige relaties - zo van 'alleen is ook maar alleen'. Een jong stelletje probeert hardnekkig het smerig smakende gezondheidsdrankje Akajiru aan de man te brengen. De verkoop in Tokyo valt echter dermate tegen dat ze afreizen naar de geboortestad van de jongen met het idee de drankjes daar wel even aan familie te kunnen slijten; het betere netwerken zeg maar.. Helaas blijken de verhoudingen met familie en oude vrienden zo verstoord en ingewikkeld dat de verkoop er bij inschiet en er in de hele film uiteindelijk niet één drankje verkocht wordt. Te lachen valt er des te meer om deze film vol gekwetste ego's, pokerfaces, pijnlijke billen, 'massages', rottende groentes en mobieltjes. En het einde is ook nog eens onverwacht en verrassend.
Helaas duurt ook deze film te lang en gaat de vaart er daardoor net iets te vaak uit. Sculder en Mully juichen dus niet helemaal als één man over 'No One's Ark', maar vonden het toch een aardige tijdspassering. GO.
Grappen en grollen van regisseur Yamashita Nobuhiro over de economische malaise in Japan, en over allesbehalve gelukkige relaties - zo van 'alleen is ook maar alleen'. Een jong stelletje probeert hardnekkig het smerig smakende gezondheidsdrankje Akajiru aan de man te brengen. De verkoop in Tokyo valt echter dermate tegen dat ze afreizen naar de geboortestad van de jongen met het idee de drankjes daar wel even aan familie te kunnen slijten; het betere netwerken zeg maar.. Helaas blijken de verhoudingen met familie en oude vrienden zo verstoord en ingewikkeld dat de verkoop er bij inschiet en er in de hele film uiteindelijk niet één drankje verkocht wordt. Te lachen valt er des te meer om deze film vol gekwetste ego's, pokerfaces, pijnlijke billen, 'massages', rottende groentes en mobieltjes. En het einde is ook nog eens onverwacht en verrassend.
Helaas duurt ook deze film te lang en gaat de vaart er daardoor net iets te vaak uit. Sculder en Mully juichen dus niet helemaal als één man over 'No One's Ark', maar vonden het toch een aardige tijdspassering. GO.
Sophiiiie! (Duitsland, 2002)
7-2-2003
Over het voorfilmpje ' 't Brandende Bruidje' (Nederland, 2002) zeggen we maar een ding: de hens erin! En verder bedenken Sculder en Mully zich in het vervolg wel twee keer voordat ze naar een film gaan met een meisjesnaam in de titel. Sophie is zwanger en weet zo goed als zeker dat haar vriend niet de vader is, maar dat is dan ook alles. De volgende ochtend om 10.00 uur heeft ze een afspraak bij de abortuskliniek; redenen genoeg dus om vreselijk in paniek te schieten, en voorafgaand aan de afspraak jankt en ruziet superhysterica Sophie zich door een nacht vol drank en rare ontmoetingen (de werkelijk ongelofelijk grote snotpegels die ze daarbij huilt verdienen dan wel weer een plaatsje in het Guiness Book of Records!). Maar wat een ontzettend naar wicht is die meid, en werkelijk álles wordt uit de kast getrokken om de kijker steeds maar weer duidelijk te maken hoe ontzettend kut zo'n situatie is. Ja hallo zeg, we zijn niet achterlijk!! Mag het allemaal iets minder? Want ondanks het goede acteerwerk van Katharina Schuettler als Sophie bekruipt je steeds meer een gevoel van spijt als ze aan het einde van de film de trein mist waar ze zich voor wilde gooien. DON'T, dus.
Over het voorfilmpje ' 't Brandende Bruidje' (Nederland, 2002) zeggen we maar een ding: de hens erin! En verder bedenken Sculder en Mully zich in het vervolg wel twee keer voordat ze naar een film gaan met een meisjesnaam in de titel. Sophie is zwanger en weet zo goed als zeker dat haar vriend niet de vader is, maar dat is dan ook alles. De volgende ochtend om 10.00 uur heeft ze een afspraak bij de abortuskliniek; redenen genoeg dus om vreselijk in paniek te schieten, en voorafgaand aan de afspraak jankt en ruziet superhysterica Sophie zich door een nacht vol drank en rare ontmoetingen (de werkelijk ongelofelijk grote snotpegels die ze daarbij huilt verdienen dan wel weer een plaatsje in het Guiness Book of Records!). Maar wat een ontzettend naar wicht is die meid, en werkelijk álles wordt uit de kast getrokken om de kijker steeds maar weer duidelijk te maken hoe ontzettend kut zo'n situatie is. Ja hallo zeg, we zijn niet achterlijk!! Mag het allemaal iets minder? Want ondanks het goede acteerwerk van Katharina Schuettler als Sophie bekruipt je steeds meer een gevoel van spijt als ze aan het einde van de film de trein mist waar ze zich voor wilde gooien. DON'T, dus.