Platen van Dire Straits zijn eigenlijk vooral geschikt om zombies mee te onthoofden. Ook is het zeer fijn zombie-bashen op Queens ‘Don’t Stop Me Now’. En na het uitschakelen van een zombie eet je, lekker onderuit op de bank, een Cornetto. Maar bovenal is je favoriete pub de beste plek om je ex-geliefde en je moeder te beschermen tegen de hordes zombies die de straten van Londen overspoelen. U begrijpt, ‘Shaun Of The Dead’ is een zombiefilm, maar dan anders. Voormalig televisie-regisseur Edgar Wright levert een relatiecomedy in de beste Engelse traditie, waarbij tevens liters bloed en ingewanden vloeien en niet op de gore wordt beknibbeld; ’Cold Feet’ meets George Romero, zeg maar. Fans van ‘The Office’ herkennen in bijrollen Lucy ‘Dawn’ Davis en Martin ‘Tim’ Freeman, en Engelser dan de Engelse achtertuintjes, door welke onze helden voor de zombies vluchten, wordt het niet. De oplossing die men tot slot voor het groeiende zombieprobleem vindt is even hilarisch als doeltreffend.
UIP wacht nog even met een Nederlandse roulatie en gebruikt de stembiljetten om de waardering onder het festivalpubliek te peilen. Als UIP deze peiling doorslaggevend acht, kunnen we ‘Shaun Of The Dead’ binnenkort op het witte doek tegemoet zien, want een luid applaus viel de film ten deel. GO! Gezien: sneak preview, ma 19-4 20.00 Cinerama 1

Dol als wij zijn op films die zich afspelen in vreemde stadjes in de Amerikaanse woestijn en aangespoord door de lovende berichten die we over ‘The Big Empty’ hoorden, gingen we er eens goed voor zitten. En de film stelt allesbehalve teleur. Met gelijke hoeveelheden ‘Twin Peaks’, ‘X-Files’, ‘Repo Man’ en ‘U-Turn’ heeft debuterend regisseur Steve Anderson een verfrissende cocktail van comedy, sf en thriller gebrouwen. Everyman John Person, een acteur zonder werk, wordt gevraagd tegen een flinke som geld een blauwe koffer af te leveren aan een ‘cowboy’ (Sean Bean) in het woestijnstadje Baker. Niet doen, roepen we allemaal nog, maar ja, dat geld, hè? En wat kan er nou allemaal misgaan? Person wordt bedreigd, vernederd, geslagen en als pion gebruikt in een spel dat alles met UFO’s van doen heeft, en met de verdwijning van 75 mensen. Niets is wat het lijkt in ‘The Big Empty’, en de kijker moet goed bij de les blijven om de film te kunnen begrijpen. Twee tips: let op de belangrijke aanwijzing in de nek van Persons buurvrouw Grace (in wie wij Joey Lauren Adams uit ‘Chasing Amy’ herkennen) in het begin van de film, en let op het gebruik van de kleur blauw in de hele film. Tot slot de winnende dialoog: John Person tegen een local die een zogenaamde, verkoolde alien-arm uit een doek haalt en op tafel legt: “Looks like a chicken’s foot”. Local: “Yeah? Tasted like chicken too.” Niet meer te zien op het festival, huren die hap! GO!

Alweer een zombiefilm? Jazeker, een een goeie ook, met een twist aan het slot die de grenzen van het genre verlegt. Een meteoriet verandert de bevolking van het vissersplaatsje Berkely op slag in op mensenhersens beluste zombies. Slechts een handjevol bewoners blijft onbesmet, onder wie een homecoming queen, de plaatselijke cops en een tot de tanden toe gewapende visser die ook nog eens uitblinkt in martial arts. En voordat je ‘Braindead’ kunt zeggen, doen de filmende broertjes Michael en Peter Spierig er qua gorigheid nog een schepje bovenop, waarbij de gebruikte humor gelukkig verre van subtiel is; zombies worden uitgeschakled door een headbutt of door middel van een exploderend blikje Head Rush (get it?). En passant wordt gepoogd het wereldrecord ‘fuck’ zeggen te verbeteren, bij monde van de incompetente, arrogante en laffe sheriff. Tenslotte wordt in de prachtige, Magritte-achtige apotheose een visueel staaltje getoond dat, gezien het beperkte budget en de beperkingen die het genre doorgaans heeft, verbluffend mag worden genoemd. Ehr... fuckin’ brilliant, mate! De film draait niet meer op het festival, maar het Amerikaanse Lions Gate heeft de distributierechten gekocht, dus wie weet... GO!!!

Bij het verlaten van de zaal zag Scully wat bleekjes. "Ja... automutilatie blijft heftig," zei Mulder dan ook begripvol. We hadden het Duitse lowbudget product Tears of Kali van Andreas Marschall gezien. Een (op DV geschoten) film met drie verschillende verhalen. Hoofdpersonen daarin hebben gemeen dat ze aan dezelfde new age cursus in Poona, India hebben deelgenomen. Waar meditatie dient op te houden bij het absolute "ik" (of whatever), leidt de guru Ericksson zijn trippy cursisten voorbij dat begeerde punt. Dat heeft een duister effect op hun toekomst. Is er door die afdaling in het diepe "ik" iets losgemaakt wat daar beter had kunnen blijven? Jawel, want wat we in de verdere film te zien krijgen is niet mis. Een vrouw, die zichzelf tot bloedens toe zit te krabben, laat een duister wezen los dat onafhankelijk van haar aan het klauwen slaat. Een psychiater promoot zelfmutilatie bij de behandeling van een veroordeelde skinhead (wat leidt tot een herhaling van de meest nare scène uit Clive Barker's Hellbound). Een new age charlatan wordt het slachtoffer van het alter-ego van een cursist. Wow, dat klinkt als een te gekke film. Maar juist de elementen die ons naar deze film hadden gelokt - de kwade guru, Freudiaanse nonsens, Karma-Cola, verfilmde trips - worden eigenlijk niet erg uitgebuit en blijven beperkt tot de gave proloog. Het amok makende alter-ego is daarentegen ook gezellige kost en we kennen het al van bijvoorbeeld Forbidden Planet, waarmee deze film verder overigens niets gemeen heeft. Tears of Kali is niet zo sterk verteld en de low budget DV-look komt de film ook niet ten goede (of je moet van de Duitse door-een-vriendenclub-geschoten-gorefilm esthetiek houden). Het effect dat scheurende nagels, scherpe stanleymesjes en potlood-door-de-keel sorteert, heeft ook niet veel met de kwaliteit van de film te maken. Je kunt ook niet alles hebben. Het oorspronkelijke gegeven van de poster is daarentegen dermate evocatief dat het geheel een sterk staaltje van geïnspireerde exploitatie blijft. Wie ben ik dan om iets anders te zeggen dan GO?
Nog te zien op woensdag 21-4, 15:45 in cinerama 2

Kende u Ashton Kutcher al? Deze knappe jongeman dook tot nu toe op in sitcoms en comedies als That 70s Show en Dude, where is my car? Nu is hij executive producer en hoofdrolspeler van terug-in-de-tijd-thriller The Butterfly Effect. U weet wel, dat effect van de chaos-theorie waarbij het klapwieken van een insectje zou meewerken aan het ontstaan van een orkaan. Nu vind ik Ashton wel grappig, maar kan hij ook een thriller uit het fantastische genre aan? The Butterfly Effect heeft een lekkere verhaallijn, die heen en weer door de tijd vliegt. Zonder al te veel uit de doeken te doen: er vinden behoorlijk wat gruwelijke momenten plaats in het leventje van Evan Treborn, en hoe moet dat ooit nog goedkomen? Ashton doet het heel overtuigend en de film doet denken aan het verrassende Final Destination. Geen toeval overigens, want de duoregisseurs schreven beide mee aan Final Destination 2. Frisse teenies dealing with nasty stuff, zullen we maar zeggen. En nasty it is... pedofilie, kinderporno, jailrape, dierenverbranding en ga zo nog maar even door. Heel Amerikaans natuurlijk allemaal, maar met een lichte toets en veel vaart gebracht waardoor het prima te behapstukken is. GO!
Binnenkort in roulatie
website: butterflyeffectmovie.com